De tuin (1)

Pioenroos.

De dikformaten die we aan de voorkant hebben, hebben we nu ook achter liggen. Deze klinkers brengen rust in de tuin. En kleur. Want grijs is de hele wereld al. Ze voelen vertrouwd aan, als een oude strandopgang.

Heel blij zijn we met de border, die aan het eind, of aan het begin, het is maar van welke kant je het bekijkt, een verrassend ronde vorm heeft. Je moet maar durven. Zo'n cirkel breekt het terras ook mooi. En omdat de meeste bomen en bloemen ook niet vierkant zijn, versterkt die ronde vorm hun weelderigheid nog extra. Een feest om naar te staren, vanuit de lage stoelen. Een Engelse tuin, bijna.

En wat een bloemen! Het is juni. Terwijl mei toch de bloeimaand genoemd wordt. Maar dan begint het natuurlijk al, dat bloeien. Dat het een lieve lust is. Met de campanula, waarop twee bijen zoemen. De petunia, met al die witte klokken, die zwaar over de pot hangen.

De klokken van de petunia.

Kattenkruid, ik ben de Latijnse naam even kwijt –  katten snuffelen er even aan, gaan er niet in liggen, wat je zou verwachten, of als je de verhalen  moet geloven. Wij krijgen iedere dag een kat op bezoek en die doet dat niet. Hij maakt wel koprollen. Het is een lieverd. Een lapjeskat.

Kattenkruid.

De sering is al een tijdje uitgebloeid, waardoor we heel lang de lucht van geurige zeep om ons heen hadden. Niet normaal meer gewoon. Zelfs de strater viel het op. Een ruwe bonk van een kerel, die daar neus voor heeft. De sering heeft zich overigens wel keurig aan de officiële periode van de bloeimaand gehouden.

Salie, in de overgangsfase tussen rozerood en wit.

Dan de salie, waarvan de bloemen rozerood zijn en daarna wit kleuren, via een officieel gemengd stadium van rozerood en wit. Eetbaar ook natuurlijk, de blaadjes in ieder geval en misschien ook wel de bloemen. De lavendel, die in geen tuin mag ontbreken, vanwege de perfecte kleur van blad en bloem en het oproepen van een compleet zuidelijke leefwereld. En sinds dit jaar, ter nagedachtenis aan Laurenne, hebben we prikneuzen in de tuin, van een onooglijk bosje grijsgroene bladeren uitgegroeid tot een fiere plant met heel veel lichte bloemen. 

Prikneuzen.

Normaal ben ik nooit zo van de planten en de plantennamen geweest. Maar het schijnt de ouderdom te zijn dat je daar voor gaat interesseren. Het is leuk om iedere dag even een rondje langs de border te maken. Als je dan heel oud bent, komt daar een wandelstok bij of een rollator, maar het blijft te overzien.