Dat was nog wat, die lijn. Die lijn trekken. Een kaart die je helemaal uit Engeland hebt laten komen, om daar zomaar met een rode stift op te gaan zitten stiften, zoals ik in een vorig bericht nog schreef. Wat als de inkt uitliep of erger, je hand uitschoot, dan kon je dat nooit meer herstellen, en moest er weer een hele nieuwe kaart uit Engeland komen, met alle rompslomp die dat gaf, van inreisbeperkingen bij de douane en zo meer. Maar we hadden nog een potlood, een rood potlood, van toen we waren wezen stemmen, de la lag er zo onderdehand vol mee, van alle democratische verkiezingen die we achter de rug hadden, in het schoolgebouw dichtbij, en de laatste jaren de gymzaal naast de school. Verkiezingen die steeds grimmiger werden en eindigden in Zwarte Woensdag 22 november. Ook dit potlood had toen zijn werk gedaan, zijn burgerplicht. Het had een rondje rood gemaakt. Een mooi rood rondje was het geworden. En daarna mocht het mee naar huis. Je kon er trots op zijn. Het was niet bezoedeld geraakt. Zoals alle potloden in de la dat niet waren. Het had geen rondje rood gemaakt voor een haatprediker, of een van zijn vele meelopers, binnen en buiten de partij, een haatprediker die ons als belastingbetaler al miljoenen had gekost, en nog kostte en ging kosten, en die de hele cultuur en alles wat daarbij hoorde om zeep zou helpen. Een haatprediker die vond dat hij alles maar tegen iedereen kon zeggen. Maar andersom kon dat niet. Dan was het een en al zelfbeklag. Dit potlood bleef daar verre van. Het was niet bezoedeld, niet misbruikt, het had goed werk geleverd, gekozen voor een open samenleving, waarin iedereen, niemand uitgezonderd, in vrede met elkaar kon leven én wandelen! Als we zo'n 'stempotlood' nou eens zouden omdopen in 'bestemmingspotlood', en daarmee een nieuwe functie gaven. Dan mocht je daarmee, als er een rondje mee gezet was, ook een lijn trekken, dunkt me. En de bestemming was dan het kustpad, het South West Coast Path.
