Als het lente is, lees ik een krant op een terras en drink een latte uit een glas. Of om het even een boek met een cappuccino of een dubbele espresso. Maar dat kan ook als het zomer is. 's Winters ga je binnen zitten.
Vandaag is mijn lieve Wilma 60 jaar geworden. Toch denk ik dat ze nog altijd 20 is, maar dat dan al voor de derde keer! Jong van geest en jong van hart! Zoals ze altijd al was en is en altijd wel zal blijven. Dus op naar de vierde keer dat ze 20 wordt!
Gisteren had ik een boek in handen van Patrice Gueniffey getiteld Napoleon & De Gaulle. Heroes and history. De hoofddeksels intrigeerden me. Ze hebben iets feestelijks. Waarbij ik me bij de onderste pet, met de eikenbladeren, altijd weer afvraag of dat nou lekker zit, zo'n kepie.
Later zag ik op de omslag van een ander boek een bibliotheek, met hoge boekenkasten en planken die liepen van A tot O. Dat is 15 planken. Dan heb je wel een ladder nodig. Van A tot O, wat mooi, als je erover doorfilosofeerde, de Alfa en de Omega, de eerste en laatste letter van het (Ionische) Griekse alfabet, het begin en het einde. Een bibliotheek kende zijn klassiekers. Als dat geen opzet was.
Ik keek aan de binnenkant van het boek. De foto was in de Long Room van Trinity College in Dublin gemaakt. Je mag er niet fotograferen, weet ik van een bezoek uit 2009. Maar plaatjes van deze oude en eerbiedwaardige ruimte zijn er natuurlijk volop te vinden. Ik weet me nog herinneren dat het gebouw naar buiten toe wegzakt (uitzakt) door het grote gewicht aan boeken – het is op zachte grond gebouwd –, waardoor het middenpad, met de borstbeelden, als het ware omhoogkomt. Alleen daar mag je lopen, over die 'bult'. Een soort wervelkolom. De ribben, waar de boeken staan, zijn verboden gebied.
Ieder jaar komen er een half miljoen bezoekers, die enorm veel stof produceren. Over welk effect dat op de collectie heeft en het opruimen ervan, met kleine stofzuigertjes, gaat dit filmpje.
Op het middenpad worden tentoonstellingen gehouden. Toen wij er waren, was er eentje over Napoleon. Daaraan herinnert dit borstbeeld. Ik weet nog hoe vreemd ik het vond dat ik dat in Dublin aanschafte en niet in Parijs, maar dat het wel kon.
Uitzicht vanaf de trappen van de Madeleine op de Rue Royale en de obelisk op de Place de la Concorde met over de Seine het Palais Bourbon (9 oktober 2004).
Een fleurige kerk, la Madeleine. Bloemen opzij én van voren. In 2004 was ik er met Wil en Jacoline toen de trappen versierd waren. Eén bloemenzee. De kerk van Maria Magdalena staat eigenlijk altijd in de bloemen.
Het interieur, met de laaghangende kroonluchters met bollampen.
Het altaar met Maria Magdalena omhooggetild door de engelen.
