10 jaar Huize Zeezicht

Batz-sur-Mer - Le Croisic, september 2007.

Vandaag is het feest! 🎉🎈🍰 Want Huize Zeezicht bestaat 10 jaar!

Ooit zomaar begonnen, met een kort bericht: 'Een paradijs', op 29 mei 2011. De foto bij dat bericht werd meteen ook de achtergrond bij Huize Zeezicht en is dat altijd gebleven.

Een foto met een verhaaltje. Dat is een blogbericht. Al ken ik ze ook zonder foto's. Nooit gedacht dat zoveel lezers mijn blog zouden weten te vinden. En te waarderen, merk ik soms. Ja, ik ben er best trots op. Tien jaar hetzelfde toontje. Hou dat maar eens vol. 🎺

🎻

Vroeger had ik graag trompet leren spelen. Maar er was geen trompet, en het was een tijd dat je zo'n instrument niet zomaar van je ouders kreeg. Ben jij gek! Of architect willen worden, van magistrale huizen aan zee, of grote gebouwen in de Franse of Zwitserse Alpen. Soms zie ik zo'n blad langskomen, met échte architectuur, Novum heet het, vol met innovatieve oplossingen. Ik ben daar voor. Maar blijf met je klauwen van de échte architectuur van vroeger af. Trouwens... die trompet kan nog. Architect ook nog wel. Wie weet.

🐈

Huize Zeezicht is als de zee. Je kijkt erop uit. Soms glad, soms grauw, of blauw, met een zinderend zonnetje aan de horizon. Als je het niks vindt, lees je het niet.

📯

Ik zie dat ik dat eerste bericht tien jaar geleden pas om 23.58 uur geplaatst* heb. Blijkbaar heb ik die avond nog lang zitten stoeien met het programma. De dagen ervoor ben ik ook nog lang bezig geweest met die andere grote provider, waarvan ik de naam niet noemen zal, maar als weldenkende digibeet kwam ik uiteindelijk toch bij Blogger van de firma Google uit. Want uiteindelijk gaat het toch om de inhoud. Al wil het oog ook wat.

🌞

Dat je emoticons in een blogbericht kan gebruiken, heb ik pas kortgeleden ontdekt. Of je het moet doen, weet ik niet. Mijn kleinkinderen sturen me wel eens appjes met alleen maar emoticons.

🐱🐭🐓🐕🐖🐌🌻🍭🎂💃🍳🎨🎪🎄😘

Laat de zomer nu maar komen!

😎

* Blogpost en posten vind ik vreselijke woorden. Daarom gebruik ik er andere woorden voor. Helaas ontkom je niet aan het woord blog, waarvoor je ook nog eens twee lidwoorden mag zetten, de en het. Je moet daar dan wel uit kiezen. Dat zegt wel iets, over zo'n leenwoord. Ik houd me aanbevolen voor goede, bruikbare Nederlandstalige alternatieven voor blog, blogpost, en posten.

Korrie Koninklijk!

De uitreiking van de koninklijke onderscheiding in de Pieterskerk te Leiden.*

Vandaag is Korrie Korevaart koninklijk onderscheiden en dat is dik verdiend!

Of zoals de burgemeester het verwoordde: 'Als Korrie Korevaart zich ergens mee bemoeit, gaat ze er helemaal voor. Ze is betrokken, betrouwbaar, enthousiast, creatief en zet zich dag en nacht in. Zo iemand verdient een lintje. En daar is onze koning het helemaal mee eens. Bij Koninklijk Besluit van 23 februari 2021 heeft hij daarom dr. Kornelia Johanna Jannetje Korevaart benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau.'

De uitreiking is hier nog eens terug te zien, vanaf 1 uur, 1 minuut en 30 seconden:

Korrie Korevaart studeerde in 1982 cum laude af in Leiden in de Nederlandse Taal- en Letterkunde en promoveerde daar in de Letteren op 30 mei 2001. In 2004 werd zij secretaris-directeur van de Faculteit der Kunsten van de Universiteit Leiden. Naast haar werk, zat zij onbezoldigd in de redactie van diverse tijdschriften, was zij actief voor de Alumnivereniging van Leidse Neerlandici, was zij secretaris van de Annie Romein-Verschoorlezing (ARV) en voor de werkgroep van de oude begraafplaats Maria Rust van de Historische Vereniging Westelijk Voorne. Binnen en ook buiten de Stichting Terebinth, waar zij vicevoorzitter is, zet zij zich in voor behoud en beheer van funerair erfgoed. Zij is verder sinds 2014 hoog gewaardeerd redactielid van het gelijknamige tijdschrift voor funeraire cultuur. Op de site van de Leidse universiteit wordt uitgebreid verslag gedaan van de grote verdiensten van Korrie Korevaart.

*Met dank aan Bert van der Meij voor het knippen van de screenshots. Bert, die vandaag bevorderd is tot hofleverancier.

Vijfentachtig

Met zusje Wil en broertje Wim.

M'n moeder is vandaag 85 jaar geworden. Op deze foto is ze een jaar of negentien.

Bandje van echtheid

Bandje van echtheid, 1,1 x 10,5 cm.

Dit is mijn 'bandje van echtheid'. Het bewijs dat ik het ben die op 7 december 1961 om 3.24 uur geboren werd. Ik kreeg het om mijn pols in het Academisch Ziekenhuis te Leiden. Er staat ook nog een nummer op: 2118.* Alles om te voorkomen dat ik verwisseld zou worden met een andere baby. Dat had gemakkelijk gekund.

Precies een week eerder namelijk, op 30 november 1961, werd Huig van der Meij geboren. Ik heb zijn bandje van echtheid nooit gezien, maar ik weet dat omdat ik hem geïnterviewd heb voor mijn onderzoek naar het Katwijks dialect en bij het invullen van de personalia naar zijn geboortedatum heb gevraagd. Toen we het erover hadden, dat we precies een week na elkaar geboren waren, vertelde hij dat hij in hetzelfde zaaltje gelegen had als ik en dat mijn vader toen hij op bezoek kwam een keer een visje had meegebracht voor onze moeders.**

Als ik met Huig verwisseld was, had mijn leven er heel anders uitgezien. Ik was dan hovenier geweest en in een gezin opgegroeid waar plat Katwijks werd gesproken. Mijn vader had op klompen gelopen en ik had in de Sluisweg gewoond. Toen ik zesendertig was, zou daar een dialectoloog zijn langsgekomen die mij ging interviewen over mijn dialect. Dat zou dan Huig van der Meij geweest zijn, maar met mijn naam en achternaam.*** Hij moest nog meer interviews afnemen in Katwijk en ging daar een dik boek over schrijven.**** Als ik met Huig verwisseld was, had mijn zus een heel andere broer gehad. Maar we hadden dat allemaal niet geweten.

Als het toch gebeurd is en ik verwisseld ben, wat gemakkelijk kan, is Huig de zoon van mijn moeder en ben ik de zoon van zijn moeder. We zullen het nooit weten.

Noten
* Zo'n hoog nummer kan natuurlijk best als je in december geboren wordt. Ik moet dat uitzoeken. Als het inderdaad een volgnummer is en we ervan uitgaan dat ik op de 341ste dag van 1961 geboren ben, komen we voor het Academisch Ziekenhuis Leiden op een gemiddelde van 6,2 baby's per dag. Ik vind dat nog meevallen voor zo'n groot ziekenhuis. Maar misschien kreeg je in andere gevallen ook wel een bandje van echtheid om je arm en dan is het gemiddelde geboortecijfer lager.
** Dat had hij van zijn moeder gehoord. Blijkbaar lag je in het begin van de jaren zestig ook wel lang in het ziekenhuis als je bevallen was.
*** Want wij zouden alleen als persoon verwisseld zijn. Het interview vond plaats op 2 december 1997.
**** Dat was zijn proefschrift, Dialect en dialectverandering in Katwijk aan Zee, dat in 2004 zou verschijnen. Met Jaap van der Marel zou Huig van der Meij nu aan het Katwijks woordenboek gewerkt hebben, dat volgend jaar verschijnt, bijgenaamd 'De Dikke Van der Meij en Van der Marel'. Wat goed blijft hangen, omdat het door het staf- of letterrijm zo mooi allitereert. Maar dat kunnen we niet weten, of het Huig is die in mijn naam aan het woordenboek werkt, en dus wordt de bijnaam gewoon toch maar 'De Dikke De Vink en Van der Marel'.

84

Vandaag is m'n moeder 84 geworden. Jarig gelijk met de ouwe koningin, die van voor Juliana nog. Dat zei ze altijd, dan hingen de vlaggen uit en hadden we allemaal sjerpen om en strikken in ons haar. En het was altijd warm.

Wil 65

Kijk, hier is zij 11 jaar en ben ik 7 maanden. Vandaag is ze 65 geworden, m'n lieve tante.

25 jaar zoenen

Vrienden van mij vierden zaterdag dat ze elkaar 25 jaar geleden de eerste zoen gaven. Tenminste, zo stond het in de uitnodiging. Dus ging ik aan het rekenen, en aan het knutselen...

Da's ook al weer tien jaar geleden (2)

Met Jacoline en Wil à Paris. Even bijkomen in de Jardin du Luxembourg. Op de achtergrond de Sénat. C'etait dix ans.

Da's ook al weer tien jaar geleden

'Hora est!' De klok van het Academiegebouw heeft zojuist vijf uur
geslagen. Even tijd voor een foto: de doctor in spe, geflankeerd
door zijn paranimfen. 21 april 2004. Foto: Frans Roomer.

Ondertussen trekt de promotiecommissie zich terug voor beraad. Foto: Frans Roomer.

Om na terugkomst de bul ter hand te stellen. Foto: Frans Roomer.

Terwijl de pedel een oogje in het zeil houdt. Foto: Frans Roomer.