Hoerenhondjes

De hondjes, met helemaal links daarvan twee beeldjes, een van het slimste en edelste dier

onder de dieren, het varken, en een van de mus. Daarnaast een portretje van mij en mijn

vrouw, links achter de hondjes een schilderijtje van Bert van der Meij voor ons trouwen,

op de voorgrond een vilten kat, gekregen bij een fles wijn van het merk Gato Negro,

daarnaast een door Cor Rovers gehaakt visje, gekregen bij de presentatie van het boek

Gekkengetal van haar man Piet Rovers, rechts achter de hondjes een spiegel met reclame

voor Hero en rechts daarvan een Brownie Holiday-camera van Kodak uit 1953.

Klik op de foto voor de details.

Als er bezoek was, keken ze naar binnen. Ging het bezoek weer weg, dan mochten ze weer naar buiten kijken. Wachtend op het volgende bezoek. Dit is het bekendste verhaal achter de hoerenhondjes. Ze stonden in de vensterbank bij de dames van plezier. Zo komen ze aan hun naam. Kijken ze daarom zo verdrietig? Een ander verhaal is dat ze als dekmantel dienden voor bordeelbezoek. Met het kopen van een of twee hondjes betaalde de prostituant voor het avontuurtje dat hij achter de winkel had gehad. Met hetzelfde doel waren er vroeger in Amsterdam en Rotterdam veel door vrouwen gedreven sigarenwinkels.

En détail.

Het oorspronkelijke verhaal achter de porseleinen hondjes is dat vissers ze meebrachten uit Engeland en Schotland, als souvenir voor hun geliefde of moeder. Soms eerst het ene hondje, en bij een volgende reis het andere. Ze worden dan keurig schoorsteenhondjes genoemd. Omdat ze vaak op de schoorsteenmantel werden gezet. Tegen de muur. De achterkant is plat. Soms vinden we ze ook weer voor het raam, maar nu 'wachtende op de thuiskomst van een geliefde zoon, vader of grootvader. De zee was verraderlijk en de hondjes wachtten trouw. Trouw op de zeeman waar ook ter wereld.'*

De hondjes hierboven komen van de Shetlandeilanden en zijn uit 1860. Ik heb ze alweer een hele tijd geleden, met z'n tweeën, voor honderd gulden gekocht bij 't Stuivertje, een antiek- en curiosazaakje aan het Andreasplein in Katwijk. Ik weet dat ze van een familie Zuiderduin geweest zijn. Ooit moeten ze, een voor een of met z'n tweeën tegelijk, zijn meegekomen met een bomschuit, die Lerwick als tussenstop had om in de noordelijke wateren te gaan vissen. Die reis met dat scheepje zo ver over zee, maakt de hondjes voor mij wel extra speciaal. Ik kan ook zeggen: bizar bijzonder.

Je vindt de hondjes niet alleen in de Nederlandse kustplaatsen, maar ook in het binnenland, op de schoorsteenmantel van boerderijen. Ze zijn daar terechtgekomen door de boerenknechts, die als er geen werk was op de boerderij een reisje meevoeren op zee. En ook in de provincie Groningen komen we veel hondjes tegen. Dat komt omdat de schippers uit de Veenkoloniën in de negentiende eeuw op Liverpool voeren. De hondjes werden daar dichtbij gemaakt, in het graafschap Shaffordshire. Vandaar de Engelse benaming Shaffordshire dogs. Vanuit het graafschap werden deze goedkope en als massagoed geproduceerde souvenirs gedistribueerd over de kustplaatsen om daar aan de zeelui te worden verkocht. De hondjes zouden geïnspireerd zijn op de King Charles-spaniël van princes Victoria, de latere koningin, die het bordeelbezoek flink aan banden zou leggen.**

Prinses Victoria met Dash, door Sir George Hayter, 1833.

* Citaat op pagina 6 van Elise van Ditmars, Hendrik Andries Hachmer, Eline Janssens & Jan Kuiper, Ik wou dat ik twee hondjes was. Aardewerken hondjes – Staffordshire dogs. Veendam, 2019. (Veenkoloniaal Museum Veendam).

** Ibidem p. 10.

Gras – de Cotswolds 9

Longborough.

Groen is het gras in de Cotswolds. Met daarop een oorlogsmonument. Midden in het dorp. Op onze tocht door de Cotswolds was het vaak zo dat je van het ene war memorial naar het volgende liep. Geplaatst in een mooi gazon.

Bourton-on-the-Water.

Natuurlijk ga je even kijken of de QR-code werkt.

Eilean Donan Castle in Schotland

Eilean Donan Castel.

Tussendoor hebben we nog puzzel gemaakt van een cottage aan de rivier de Test, die bij Southampton in zee stroomt, en van een chalet in het Grindelwald in Berner Oberland in Zwitserland, allebei heel moeilijk. De eerste door het rieten dak van de cottage, die een enorme oppervlakte besloeg, de tweede door de bergen op de achtergrond, die nogal grauw waren door de mist, of ijsdamp, die er hing. Beide puzzels waren 1000 stukjes. Een lachertje natuurlijk vergeleken bij deze, van wel 2000 stukjes, het dubbele! Een uitdaging om te maken. En de puzzel is in het echt natuurlijk nog veel mooier dan het plaatje op de doos. Wat een kleuren! 'Sprankelend' hoorde ik mezelf zeggen vanmiddag, 'sprankelende kleuren'.

40 x 50 stukjes.

Dit is Eilean Donan Castle, in de westelijke hooglanden van Schotland. Het staat op een eilandje waar drie lochs samenkomen: Loch Duich, Loch Long en Loch Alsh. In een vorig leven ben ik er wel eens geweest. Je ziet het in bijna alle folders over Schotland. De film Highlander is er opgenomen. Wat niet veel mensen weten, is dat het eigenlijk een betrekkelijk nieuw kasteel is, uit het begin van de twintigste eeuw. Het oorspronkelijke kasteel stamt uit de dertiende eeuw, maar werd in 1719 opgeblazen. Lange tijd was het een ruïne. Tot 1911, toen John MacRae-Gilstrap het eiland kocht en begon met de restauratie, die duurde tot 1932. Deze John mocht zich de nieuwe kasteelheer noemen. Inmiddels hebben er vier generaties MacRae gewoond, in de wereld van de kastelen dus nog een vrij jonge dynastie. Het valt je ook op als je er binnen bent. Er hangen vooral foto's van de familie en maar een enkel – modern – schilderij. Maar dat maakt het ook bijzonder. Het hele complex is in ieder geval prachtig opgeknapt en sinds 1928 toegankelijk voor het publiek.

Scène uit de film Highlander.

Puzzelen is, heb ik ontdekt, vooral een kwestie van naar de afzonderlijke stukjes kijken, hoe is de vorm, en vooral, welke vorm zoek je waar, op welke plek. Want die struiken onderaan, die boom links, de bergen bovenin, dat is niet te doen met alleen het plaatje van de doos, bij een puzzel van dit formaat. Je moet sorteren, eindeloos sorteren. En binnen de gesorteerde stukjes steeds weer op zoek gaan naar dat ene welbepaalde stukje. Het mooie van puzzelen is, behalve dat het je gedachten verzet – even niet op de computer of telefoon, geen televisie of andere afleiding – dat hoe meer stukjes je aanlegt, hoe minder stukjes je overhoudt en hoe makkelijker het wordt. Je werkt dus almaar sneller naar een doel. Die prachtige plaat. Op reuzenformaat. Die je wel op zou willen plakken op een stuk board en aan de muur hangen. Maar dat komt dan weer omdat je er zo lang aan bezig geweest bent.

Sorteren, eindeloos sorteren.

Steeds weer op zoek gaan naar dat ene welbepaalde stukje.

Polperro in Cornwall

We hadden er dit jaar langs gewild. Nu moeten we een jaartje wachten.* Polperro. Prachtig plaatsje. Ook om te puzzelen.

Er staat een mooi filmpje van op YouTube, van Paul Dinning. Het huis van de puzzel, met het kattenluik in de deur, staat er ook op.

Van hetzelfde filmpje is er ook een lange versie, voor als je de tijd hebt.

* In eerste instantie enkel door de enkel, later kwam daar de nieuwe werkelijkheid bij.