84

Vandaag is m'n moeder 84 geworden. Jarig gelijk met de ouwe koningin, die van voor Juliana nog. Dat zei ze altijd, dan hingen de vlaggen uit en hadden we allemaal sjerpen om en strikken in ons haar. En het was altijd warm.

Op de paal – omdat ik geen windmolens wil zien

Twee zaterdagen terug ben ik op de paal geklommen. Omdat ze die windmolens in zee gewoon wat verder weg moeten zetten, zodat we ze niet zien. Omdat dit het laatste stukje Nederland is waar je nog een vrije, lege horizon hebt. Omdat dat stukje horizon van ons allemaal is en niet van een paar maatschappijen die in energie handelen.

Ik ben op de paal geklommen, omdat we een rijk land zijn en we het best kunnen betalen als die molens wat verder weg komen te staan, uit het zicht. Omdat je die horizon, die er al eeuwen is, maar één keer kan verknallen. En dat is dan meteen ook de allerlaatste keer.

Met zeezeiler Bas Drinkwaard en fotograaf Maarten van Rijn.

Ik ben op de paal geklommen, omdat politici maar eens goed, heel goed moeten gaan nadenken voordat ze iets zeggen of beslissen.

Waar het om gaat, is dat die windmolens gewoon wat verder naar achteren moeten. Het zijn wel hele gebouwen die je daar neerzet in zee. Hoge dingen, van wel 200 meter hoog. Ter vergelijking: de Domtoren in Utrecht is 100 meter hoog en de torenflats in de Hoornes gaan zo'n 40 meter de hoogte in. En dat dan dus vijf keer! Windmolens is ook eigenlijk geen goed woord voor zulke grote dingen. Het zijn turbines!

Ik vind ze ook lelijk, die molens, turbines dus. Maar dat is mijn mening. Maar het is wel mooi, hoe lelijk ze ook zijn, dat ze door wind energie maken, waardoor ik dan weer dit blogje kan schrijven. Maar dan wil ik ze niet zien!

Daarom wil ik iedereen vragen de petitie te tekenen op verzetwindmolens.nl. Dat dat kan, komt weer door diezelfde wind. Mooi hè? Stroom door de wind... en hoe die stroom door de wind komt, dat hoef je niet te zien.

Maarten van Rijn en Wilma Overdevest maakten de foto's. En met een beetje geluk werden de batterijen van hun fototoestellen door de wind gevoed.

Bramen plukken – Vroege herinneringen (3)

We gingen ook bramen plukken in de duinen. Dat was aan het einde van de zomer, als ze goed dik waren. Die noemden we besuikerd. Dan vielen ze bijna van de struiken af. We zochten een dal waar heel veel van die besuikerde bramen waren. Dan had je zo een emmer vol. We gingen dan met z'n allen in dat dal langs de hellingen plukken met allemaal een eigen bakje en zetten de emmer in het midden waar we dan die bakjes in leegden. Maar soms had je alleen maar eentjes of tweetjes of drietjes. Dan had zo'n braam maar een, twee of drie besjes. Dan ging het niet zo hard.

We gingen wel eens stiekem in de zeereep. Daar mocht je niet komen, maar daar stonden wel heel veel bramen. Je kon er de duinwachter tegenkomen. Dan moest je rennen en gauw weer over het prikkeldraad, want anders pikte die duinwachter je volle emmer in en had je voor niks al die bramen lopen zoeken.
De braamstruiken prikten ook altijd heel erg aan je vingers. Als de zon heel heet was, deed je een zakdoek op je hoofd, met knopen op de hoeken. Je kwam ook wel eens thuis van het bramen plukken en dan zat je broek helemaal vol met klitten aan de onderkant. Als je een meisje was met lang haar, had je soms klitten in je haar. Die gingen er heel moeilijk uit. Dan moest je het haar eruit knippen. Op het fietspad waren allemaal paarse vlekken, van bramen die uit de emmers gevallen waren.
Mijn moeder kookte sap van de bramen en die kreeg je dan de hele winter in de gele vla, maar dan moest je wel eerst je eten opeten.

Met dank aan Lenny Haasnoot voor de foto's.

Schoenen passen

'Hoe vindt u deze?'

Aan de overkant van de straat had je de schoenenzaak van Van den Berg. Met nog enkele andere middenstanders de enige katholieken in het dorp.* Maar het waren de overburen en aardige mensen. Zelf was ze een van de laatsten die nog in klederdracht liepen. Iemand moet gedacht hebben, dat gaan we fotograferen, in onze moderne zaak. En haar dochter moet ook mee.
Ze hadden er speciaal een fotograaf voor laten komen, Jaap van Duyn, uit de Princestraat. Wat zal het geweest zijn, jaren zeventig, tachtig.** Er hangen nog lang geen Crocs in het rek. Om van Uggs maar helemaal te zwijgen.

Links tante Agaath, in het midden mijn overgrootmoeder Pietje van Rijn.
Wie anderen zijn weet ik niet.

* Ik heb me eens laten vertellen dat er op een zeker moment in het hele, overwegend protestantse dorp maar vijf katholieke families waren. Dat was zelfs nog na de oorlog.
** De foto's zaten in een bruin mapje – die had je in die tijd – met de naam van de fotograaf in modern vormgegeven kleine letters en ook alle overige tekst in een schreefloos font zonder hoofdletters. Het telefoonnummer (alleen het abonneenummer) bestond nog uit vijf cijfers. Het kengetal, dat er niet bij staat, bestond eveneens uit vijf cijfers: 01718. Nu is dat 071 en bestaat het abonneenummer uit zeven cijfers. De kleur van de opdruk zal oorspronkelijk matgoud zijn geweest. De foto's in het mapje zijn gedrukt op mat papier met putjes. Modern voor die tijd, maar het maakt ze niet scherp.

Gedeelte van het fotomapje.