Als het lente is, lees ik een krant op een terras en drink een latte uit een glas. Of om het even een boek met een cappuccino of een dubbele espresso. Maar dat kan ook als het zomer is. 's Winters ga je binnen zitten.
zondag 30 juni 2019
Willy Zuid
Soms kwamen we er een heel jaar niet. Ik moet zeggen: een heel seizoen. Want Willy Zuid staat er alleen in de zomer. Als enige. Begin oktober wordt de tent weer opgeborgen in de winteropslag om er in maart weer uit tevoorschijn te komen. Zoals dat hoort met strandtenten. In de winter hoort het strand leeg te zijn. Is het van de elementen, van storm en kou en striemende regenvlagen.
Willy Zuid, de enige strandtent die nog een beetje normaal is. En goed toeven. We waren er vandaag, voor de eerste keer weer deze zomer. Laat al, maar het is nog juni. Nog wel. De laatste dag van de maand en dan is het alweer juli. Maar toch, nog drie maanden om hier iedere dag te kunnen neerstrijken. Na een prettige wandeling naar de Wassenaarse Slag, zoals ze in Katwijk zeggen. (Met dat de dus; klein verschilletje met het Nederlands, maar wat een effect!) Je moet een doel hebben.
Het was eb. Een vlak strand toen we weggingen. Lekker uitwaaien. Niet blijven hangen in de 'kermis' van het Wassenaarse strand, maar gelijk omkeren en naar Willy Zuid, geen stap verder, om niet noordwaarts in de Katwijkse 'kermis' terecht te komen, die het strand daar tegenwoordig geworden is, met al die vaste bebouwing. In oktober moet je weg zijn, in maart mag je weer terug. Zo was het, en had het altijd moeten blijven.
donderdag 20 juni 2019
Echte souvenirs 4 – een steen uit Bretagne
Deze steen komt van waar het allemaal begonnen is: Le Croisic. Nog altijd is het voor mij een paradijs, zoals ik mijn eerste blogbericht noemde. Een kleine plaats in Bretagne waar hogesnelheidstreinen aankomen uit Parijs. Omdat dat vroeger ook al zo was met langzame treinen. Wat Zandvoort was voor de Amsterdammers, was Le Croisic voor de Parijzenaars. Sommige hadden er zo'n mooi groot huis aan het strand, waar ze een paar maanden in het jaar verbleven en wat verder leegstond. Ze komen er nog steeds, Parijzenaars. Naast ons appartement met uitzicht op zee hadden we een stel. Ik vertelde erover in hetzelfde jaar waarin ik mijn eerste bericht hier opschreef. Met hem ging ik oesters van de rotsen bikken en zij beschilderde kiezelstenen. Aardige mensen. Hoe ze heten weten we niet. We hebben ook geen adres. Maar ze kwamen uit Parijs. En toen we afscheid namen, kregen we die steen.
Wilma met de mevrouw en meneer uit Parijs (26 mei 2007). |
Abonneren op:
Posts (Atom)