Oerbos – South West Coast Path (44)

Het oerbos bij Porlock Weir.

Op de kliffen bij Minehead, waar het South West Coast Path begint (of eindigt als je het pad van de andere kant gelopen hebt) hebben ze onlangs de versteende resten van het oudste bos ter wereld gevonden van 390 miljoen jaar geleden. Dat was in het tijdperk dat ze het devoon noemen, genoemd naar het Engelse graafschap Devon (of andersom). Het stond op teletekst en op nos.nl.

Verder lezen we dat het gebied waar nu Minehead ligt nog niet verbonden was met Engeland en meer naar het zuiden in de buurt van België lag. Dichter bij waar we nu wonen en maar een klein stukje reizen. Toch ben ik wel blij dat het uiteindelijk aan Engeland is vast komen te zitten. En niet meer in de buurt ligt van nu zo overbevolkte Europese kust.

Let op voorbij dit bord: 'This Marsh Is A Site Of Special Scientific Interest
At All Times. Stay On Paths. Keep Dogs On Lead. Thankyou.'

Toen we in september 2023 vanuit Minehead het eerste stuk van het kustpad liepen kwamen we voor we in Porlock Weir aankwamen de fossiele resten van een ander oerbos tegen. Oorspronkelijk lag het op de bodem van de zee. Nu staan de bomen in een soort van kwelder of moeras, dat bij hoogwater overstroomt. Die bomen zijn pas zo'n 6000 jaar oud.

Porlock.

Bij Falmouth moet je al dat water over – South West Coast Path (43)

St Anthony's Head.

...en dan kom je in een compleet andere wereld.

St Mawes

Het is een flinke oversteek, vanuit Falmouth, je kan het onmogelijk lopen, helemaal om dat water. Daarom ga je óver het water, in twee etappes: eerst naar St Mawes en dan met de volgende boot naar St Anthony in Roseland.

Falmouth is een nogal vervallen stadje, er is niet veel te beleven. In Church Street is er nog wel de opvallende gevel van St George's Arcade, een bioscoop uit 1912, die in 1948 door brand verwoest werd en tegenwoordig een winkelcentrum is met op de bovenverdieping een nachtclub. En we zitten hier in een mooi hotel, met uitzicht op zee, en eten er voor de tweede keer al curry deze reis – dat kenden we tot nog toe alleen van thuis, maar nu durven we het ook buiten de deur te eten, want je moet toch weer wandelen de volgende dag. Dus ja, het valt ook wel weer mee, dat Falmouth. Maar om nou te zeggen wauw...

Tot we aan boord gaan van de Enterprise en Carrick Roads overvaren – zo heet het grote water, het estuarium van de rivier de Fal – en we in een hele andere omgeving komen. Waar ze bedacht hebben om allemaal aan het water te gaan wonen, met de huizen in lange slierten, trapsgewijs achter elkaar, om allemaal van het uitzicht te kunnen genieten. Veel wit, die huizen, met een zonnetje erop ziet dat er feestelijk uit. Dit is St Mawes.

Waar ze bedacht hebben om allemaal aan het water te gaan wonen...

...met de huizen in lange slierten, trapsgewijs achter elkaar...

...om allemaal van het uitzicht te kunnen genieten.

Als we in St Anthony in Roseland zijn, vaart het kleinere bootje weer weg.

St Anthony's Church.

Daar stappen we over op een kleiner bootje, voor nog een oversteek, waarna we aankomen in het groene en paradijselijke St Anthony in Roseland – de naam alleen al is prachtig – met een soort van landhuis met een groot gazon ervoor, een oeroud kerkje – uit 1150 – en langs het pad aan zee het vuurtorentje van St Anthony's Head. Op een supplank staan een man en een hond. Een idylle. Alweer. Het kustpad is goddelijk.