zaterdag 26 november 2022

Onderweg naar de ferry – South West Coast Path (17)

Op de punt van de Frenchman's Creek, of moet je zeggen aan de staart van de kreek, is een bruggetje om het stroompje over te steken, maar het water is bijna opgedroogd en wij lopen er zo doorheen. 

Ondertussen hebben wij alleen maar oog voor de betoverende omgeving. En maken foto's. Meer kun je niet meenemen hier vandaan. Wat we ondertussen zeker weten, terwijl we hier rondlopen, is dat we iets niet goed hebben gedaan in ons leven, of in ieder geval, op de verkeerde plek ter wereld zijn gekomen.

We zijn nog niet bij de ferry. En lopen langzaam. Daarom nog maar wat plaatjes schieten. Dat groen, dat lijkt wel van foto's gemaakt met Fuji-rolletjes van vroeger.


zondag 20 november 2022

Frenchman's Creek – South West Coast Path (16)

Een paradijselijk mooie plek is dit, de Frenchman's Creek, bij Helford. Als je de kreek uit vaart kom je op de Helford River. We moeten nog een klein stukje lopen en dan komen we bij de ferry die ons overzet. Maar daar doen we heel lang over, dat kleine stukje. Als je hier toch voor altijd zou kunnen blijven. 

Later ontdek ik dat hier een historische roman speelt, van Daphne du Maurier, met dezelfde titel als de kreek, uit 1941, in 1944 verfilmd. Het is het liefdesverhaal van een Franse piraat en een Engelse lady. Dat je er dan wat langer bij stil staat, of langzamer langs loopt, mag. Maar dat wist ik nog niet toen we erlangs liepen, van dat boek en die film. Ook zonder ervan te weten loop je hier al veel langzamer, met open mond. Er moet ook nog een cottage zijn, met de naam Frenchman's Creek, gebouwd in 1840, waar tussen de beide wereldoorlogen ook nog een schrijfster woonde, Clara Vyvyan, die het boek The Helford River schreef.* Een inspirerende omgeving kortom.

* Het boek is digitaal gearchiveerd en hier online te lezen.

zaterdag 12 november 2022

Muurtjes – South West Coast Path (15)

Tussen Wembury en de rivier de Yealm, waar de ferry je overzet naar Noss Mayo, was er een eindeloze muur. Meestal heb je het over muurtjes, als je in Engeland bent, of stapelmuurtjes, omdat ze met losse stenen gestapeld zijn. Maar dit, waar we nu langs liepen, konden we gerust een muur noemen. Door z'n lengte en strakheid, denk ik. Te netjes ook eigenlijk, daardoor viel hij meteen in het oog, maar toch gestapeld van losse stenen, die met zorg waren uitgezocht en in verband gelegd.

Ik moest denken aan wat James Rebanks daarover vertelt in Het herdersleven,* over het bouwen van muurtjes:

Terwijl ik over het landweggetje loop, zie ik een muurtje dat ik samen met mijn grootvader heb gebouwd.
Ik herinner me nog dat hij me leerde stapelen; ik zal zo'n acht jaar oud zijn geweest. Ik mocht de holte in het midden vullen met kleine steentjes, terwijl hij met zijn mollenhanden de buitenkant stapelde met harde, leiblauwe stenen. (...)
Ik keek hoe hij de stenen ronddraaide in zijn hand, op zoek naar de beste stapelkant, en ze dan om de beurt in de holte plaatste: de saaie, ongeliefde kant van elke steen naar het binnenste van de muur gericht, 'het gezicht' naar buiten. Hij plaatste een paar dwarsliggers over de breedte van de muur om te voorkomen dat die later zou gaan uitbollen. Hij moedigde mij aan om ze op te vullen met kleinere steentjes; met mijn kinderhanden stak ik de vuistgrote brokjes leisteen en rots vast.
Hij bewaarde geduldig de beste stenen voor boven op de muur en legde ze daar neer zoals ze eerder hadden gelegen, met de zilveren, gele en door de zon gebleekte mossen en korstmossen naar de hemel gericht.

En over de toeristen, of die dat allemaal ook zien:

De schapen voor mij staan nu stil; er lopen hen wandelaars tegemoet. De bezoekers banen zich met nerveuze blik een weg tussen de schapen door en passeren mij. Ze groeten. Ik groet terug. Dan lopen ze door, een van hen met een Wainwrightgids in zijn hand.
Ik vraag me af op ze oog zullen hebben voor de muur die mijn grootvader heeft gebouwd, of het ze kan schelen dat die er staat, of ze benieuwd zijn wie hem heeft gebouwd.

...een eindeloze muur.

* James Rebanks, Het herdersleven. Een verhaal over het Lake District. Amsterdam, 2016, pp. 57-59.

donderdag 3 november 2022

Bear Paddington – South West Coast Path (14)


De Official Paddington Store op Paddington Station was dicht die maandag de 19de september,* dus moesten we iets anders bedenken om aan onze toekomstige Engelse huisgenoot te komen. Jayne, de vriendin van Phil van Wembury Bay B&B, was zo lief de beer voor ons op te snorren en op te sturen. Verrassend snel was hij vervolgens door de Engelse douane, maar bij de Nederlandse douane bleef hij steken. Dat duurde wel drie weken, zijn verblijf aan de Loire 1 in Den Haag, in een groot gebouw van de afdeling Inklaring van het International Mail and E-commerce Center (IMEC) van PostNL. Zo dichtbij maar tegelijkertijd zo ver weg.** We dachten veel aan hem. Hoe hij daar op slechts zo'n 15 kilometer bij ons vandaan in een doos tussen de andere dozen lag. Dozen met Engelse zeep en dozen met Engelse theekopjes, met Engelse drop en bolhoeden, dozen met zuurstokken en potten met curry en cheddarkaas en marmelade. Marmelade... Gelukkig in dit soort situaties dat Bear Paddington altijd een sandwich met marmelade bij zich draagt, onder zijn hoed.

* De dag van de begrafenis van Queen Elizabeth II.

** PostNL stuurde ons een brief, gedateerd 14 oktober, met de vraag wat er in het pakje zat dat in Den Haag was aangekomen. In de brief staat dat dit via de website moet, en als dat niet lukt, dat je dan moet bellen, maar een telefoonnummer wordt niet gegeven. Via de website, met behulp van de track-and-tracecode, werkte het inderdaad niet. Dat was misschien ook al een beetje te voorspellen. De site van PostNL kan internationale track-and-tracecodes niet aan. Dan ga je op zoek naar het telefoonnummer, en dat is heel goed verstopt. Het bedrijf PostNL dat in Nederland over communicatie gaat, wil zelf het liefst vooral niet communiceren. Want tja, al die lastige klanten... Maar als je het telefoonnummer eenmaal hebt, ga je bellen.*** De mevrouw die je na dertig minuten te woord staat, vertelt je dan dat je een brief moet sturen naar de afdeling Inklaring van het IMEC waarin je aangeeft dat het hier een 'geschenkzending' betreft en dat de inhoud van het pakket 'een beertje Paddington (een teddybeer)' is. De brief ging 20 oktober de deur uit. Daarna krijg je nog twee keer (!) dezelfde brief die je al op 14 oktober al hebt gehad. Ja, PostNL houdt zijn postbodes wel aan het werk! En vervolgens hoor je niets. Track-and-tracecodes halen niets uit. Je moet bellen, om te vragen of de brief die je verstuurd hebt is aangekomen en waar het pakje nu toch blijft. Tot het vandaag op 3 november opeens bezorgd wordt. En wat blijkt dan... dat PostNL of de douane in Nederland helemaal niet leest (of niet kán lezen). Want wat staat er op de op het pakje geplakte CUSTOM DECLARATION onder 'Description of contents'?


*** Het telefoon nummer is 088-8686868. Kies vervolgens voor 'zakelijk', want kies je voor 'particulier', dan word je er alsnog uit gegooid.