Ook aan de buitenkant is Bennets Bar de moeite van het bekijken waard, met de bar, het cafégedeelte, aan Leven Street...
...en de Green Room, waar je wat rustiger kan eten, om de hoek, in Valleyfield Street.
Het leven kan soms zo mooi en overzichtelijk zijn.
Je kan ook binnendoor natuurlijk, door het gangetje rechts van de haard (zie Bennets Bar (1)), van de bar naar de Green Room en omgekeerd, van de Green Room naar de bar, maar dikke kans dat je dan een van die twee gevels mist.
Als het lente is, lees ik een krant op een terras en drink een latte uit een glas. Of om het even een boek met een cappuccino of een dubbele espresso. Maar dat kan ook als het zomer is. 's Winters ga je binnen zitten.
zondag 29 januari 2012
Bennets Bar (2)
vrijdag 27 januari 2012
De grofste korrel
Toen er nog rolletjes waren die je moest ontwikkelen en je foto's nog moest afdrukken om het resultaat te zien en je zonder te fotoshoppen voor de afwisseling eens een keer de grofste korrel* wilde hebben. Dat deed je met een rolletje TRI-X Pan 400 van Kodak. Een rolletje met een lichtgevoeligheid dus van 400 ASA, waarbij je je camera dan op 640 of 1280 ASA moest zetten, even uit mijn hoofd, en dan vervolgens de film twee keer zo lang in de ontwikkeltank. Dat betekende dan dat er overdreven kort licht in de lens binnenviel, waardoor de grijstinten geen kans kregen, maar misschien had dat extra lang ontwikkelen daar juist wel weer mee te maken. Ik ben niet zo technisch, maar zo kan ik me dat voorstellen. Toen waren dat echt onderwerpen binnen de fotografie.
Het leverde dan dit soort foto's op: eentje van een concert van The Cure in Ahoy in Rotterdam, van 27 november 1985, en eentje van Guusje en Mosje in de tuin bij het zomerhuis, ook ongeveer rond die tijd gemaakt, want de boom is nogal kaal.
Het leverde dan dit soort foto's op: eentje van een concert van The Cure in Ahoy in Rotterdam, van 27 november 1985, en eentje van Guusje en Mosje in de tuin bij het zomerhuis, ook ongeveer rond die tijd gemaakt, want de boom is nogal kaal.
Later heet Guusje overigens Guus, maar hier is hij nog klein, en Mosje is altijd Mosje gebleven, de pratende kat. Maar wat een toestand, die takken, zie ik nu pas. Hoe moet Guusje terug?
* Nog niet eens zo lang geleden hadden foto's korrels, zoals ze nu pixels hebben. De pixels van tegenwoordig zeggen eigenlijk alleen iets over hoe groot je de foto kunt opblazen. Een foto kan heel groot worden afgedrukt, maar wordt hij te groot, dan ga je allemaal blokjes zien, opgeblazen pixels. Dan ben je te ver gegaan. De korrels uit het verleden hadden met lichtgevoeligheid en scherpte te maken. Korrels waren er altijd, of je nou een kleine of een grote foto had. Een rolletje van 100 ASA had een fijnere korrel dan een rolletje van 400 ASA, maar was ook minder lichtgevoelig. Daardoor had je een langere sluitertijd nodig, en wilde je zo'n foto scherp krijgen, dan moest je je camera goed stil houden. Een rolletje van 100 ASA gaf hele scherpe foto's bij zonnig weer. Bij een hogere ASA-waarde had je minder licht nodig en kon je dus ook met een kortere sluitertijd werken. De korrels werden grover. 200 ASA gebruikte je bij bewolkt weer en met 400 ASA kon je binnen fotograferen zonder flits. Hoe groot je een foto ook afdrukte, korrels waren er altijd te zien, maar werden nooit blokjes.
maandag 23 januari 2012
Hotel Van der Werff
Nog altijd hangt er in het hotel de sleutel van kamer 10, van die graag geziene gast, van wie in de lounge nog een foto in jachttenue prijkt en die gememoreerd wordt op briefpapier en rekening. En verder is ook de gelagkamer nog steeds dezelfde als toen, met nog immer dezelfde oude karaffen waaruit geschonken wordt. Hotel Van der Werff, je moet er geweest zijn om het te beleven. In een kamer met uitzicht op het wad! En niet alleen met ontbijt, maar halfpension of volpension – je krijgt er nog de ouderwetse Hollandse pot, zoals rode kool met appeltjes en een sudderlapje.
Zo beroemd, dat er zelfs een boekje over verschenen is, bij een heuse uitgever, en nog eentje van naam ook, Thomas Rap, in Amsterdam. Niet zo heel gek. Want in Hotel Van der Werff, met zijn merkwaardige geschiedenis, komen nog altijd veel Amsterdammers. Cultuurminnende Amsterdammers. Amsterdam en Schiermonnikoog, de grote stad en haar verre, kleine eiland.
Meer op hotelvanderwerff.nl.
Labels:
Amsterdam,
boeken,
eten en drinken,
Schiermonnikoog
zondag 15 januari 2012
Kathedraal
De meeuwen op het strand, boven zee, in het uitspansel dat hemel heet. Ze vliegen weg en strijken weer neer, fladderen alle kanten op en komen toch weer bij elkaar.
Zoals de klanken uit het orgel van de Nieuwe Kerk alle kanten op vliegen en toch weer een worden, in wonderlijke harmonie. Gisteren was er een orgelconcert.
De Nieuwe Kerk aan de Voorstraat, de 'kathedraal van Katwijk aan Zee', bestaat 125 jaar. Wonder van bouwkunst van H.J. Jesse, een ruimte, zo groot, zonder een enkele pilaar. Een uitspansel, bij elkaar gehouden door spanijzers.
De kathedraal, ze staat daar eenzaam en verlaten in de vlakte. Ooit stond ze er in volkomen harmonie met de gebouwen om haar heen: de pastorie, de School met den Bijbel, het latere Mallegat, de kapel, het gasthuis en het weeshuis. Allemaal weggefladderd, omgevallen op de schoolplaat van een dorp.
Alleen binnen in de kerk kun je nog ontsnappen, wegdromen naar hoe het daarbuiten was, hoe het daarbuiten hoorde te zijn. Volslagen harmonie, waar vind je dat nog?
De Nieuwe Kerk aan de Voorstraat, de 'kathedraal van Katwijk aan Zee', bestaat 125 jaar. Wonder van bouwkunst van H.J. Jesse, een ruimte, zo groot, zonder een enkele pilaar. Een uitspansel, bij elkaar gehouden door spanijzers.
De kathedraal, ze staat daar eenzaam en verlaten in de vlakte. Ooit stond ze er in volkomen harmonie met de gebouwen om haar heen: de pastorie, de School met den Bijbel, het latere Mallegat, de kapel, het gasthuis en het weeshuis. Allemaal weggefladderd, omgevallen op de schoolplaat van een dorp.
Alleen binnen in de kerk kun je nog ontsnappen, wegdromen naar hoe het daarbuiten was, hoe het daarbuiten hoorde te zijn. Volslagen harmonie, waar vind je dat nog?
zaterdag 7 januari 2012
Het petje van Arie Ouwehand
Die zomer dat ik met mijn neef Wim bij Arie Ouwehand werkte en we tussen de middag bij oma aten omdat dat dichterbij was en dat ze dan kranten op de bank legde waarop we met onze ketelpakken konden gaan zitten. Na het eten een stukje uit de Bijbel. Met een geborduurde omslag van grote bloemen in wollen kruissteken, tegen de vlekken.
En dan weer terug naar de Rederijstraat. Het is er allemaal niet meer, maar het petje heb ik nog, uit de visfabriek.
En dan weer terug naar de Rederijstraat. Het is er allemaal niet meer, maar het petje heb ik nog, uit de visfabriek.
Abonneren op:
Posts (Atom)