Vanochtend op de fiets, al voor de tweede keer, gisteren ook al, dat liedje van 'Danny Boy'. Liedje vol heimwee en verlangen. Nu m'n ouders zo oud en breekbaar zijn. Een liedje, als ik het neurie, denk ik terug aan die dagen op het strand, dat ik met m'n zusje, we waren twaalf en acht, alvast het schermpje* gingen opzetten, dan hadden we een plekje, acht uur in de ochtend, misschien nog vroeger. Terwijl m'n moeder het ontbijt voor de badgasten maakte, de bedden deed. We lieten het schermpje staan en gingen terug naar huis. Als m'n moeder klaar was, gingen we weer terug naar strand, met een thermosfles met thee en broodjes en koeken en snoepjes. Het zou een warme dag worden. 's Middags kregen we een ijsje uit de strandtent. We schepten dammen in de zwin en zwommen in de zee. Daar ergens voer m'n vader.
Het was altijd zomer en we zouden nooit oud worden.
* Van het schermpje opzetten zijn geen foto's. Je nam geen fototoestel mee naar het strand zo 's ochtends vroeg en zeker niet om foto's te maken van het opzetten van een schermpje. Het was van blauwe of oranje stof. Op de foto's hierboven zijn mijn zus en ik tweeënhalf en zesenhalf jaar oud.
Er zijn veel uitvoeringen van 'Danny Boy'. De tekst is van Frederic Weatherly op de melodie van een oud Iers volksliedje. Adri van Beelen stuurde mij al deze informatie na het herkennen van mijn geneurie. Alles in een appje. Er is een mooie uitvoering van van Johnny Cash:
En ook nog eentje uit zijn laatste levensjaar, met een decent orgeltje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten