Knielen op een bed violen op het Boekenbal

Donderdag zag ik op televisie de documentaire over 65 jaar Boekenbal. Het ging er onder andere over hoe exclusief dit bal is. Een bal alleen voor schrijvers, waarvoor je niet zomaar een uitnodiging krijgt, en waar je, als je geen schrijver bent, heel moeilijk binnenkomt. Het buitenland is er jaloers op, want het bestaat alleen in Nederland. Een feest waarop je als schrijver één keer in het jaar helemaal uit je dak kan gaan. En dat gebeurt ook. Vooral omdat je als schrijver het hele jaar door eenzaam in je kamertje zit te zwoegen op een boek, zonder ooit een collega te zien.

Op het eind van de documentaire ging het over de wat meer sensationele dingen die er de afgelopen jaren op het Boekenbal gebeurden. Zoals de vechtpartij met Beau van Erven Dorens. En over wat zich boven, op de gaanderijen afspeelt. Tommy Wieringa vertelde dat het daar altijd helemaal donker is. Peter Buwalda was er ooit bijna gestruikeld over een ander stel dat er lag te rotzooien. Ook Jan Siebelink was er wel eens aangetroffen achter de gordijnen. Toen het hem gevraagd werd, beaamde hij het voor de camera, dat hij zich daar had laten bevredigen. Hij gebruikte het p-woord. Even dacht ik dat ik het niet goed gehoord had. Ik spoelde de film nog eens door op Uitzending Gemist, maar daar zei die het weer, in de 32ste minuut. De titel van zijn bestseller Knielen op een bed violen kreeg er opeens een heel andere betekenis door.

Klik op Binnen bij het Boekenbal om de documentaire te zien.