Onderweg naar de Great Hangman – South West Coast Path (42)

De Great Hangman.

Niet dat we ons echt moesten afbeulen om er te komen, want de tocht ernaartoe was een waar genoegen. Maar eerst zouden we nog een riviertje passeren en dan nog een klim en dan nog een beekje en nog een klim, maar dan zou de Great Hangman wel in zicht komen. Majestueus. Als een olifant.

Maar nu daalden we af naar het riviertje de Heddon. We waren er gekomen over een smal pad langs de zijkant van het klif.

Het pad ging de bocht om en we kwamen vol op de wind te hangen. De wind die door de cove gierde.

Die ochtend waren we uit Lynmouth vertrokken. We hadden het pad genomen dat zigzag onder en over The Lynton & Lynmouth Cliff Railway loopt, de treintjes nog eens op en neer zien gaan en waren via de North Walk en daaropvolgende gemakkelijke paden door de Valley of Rocks gewandeld. Bitumen paden. Hoe bestond het! Dat maakte die ruige Valley of Rocks toch meer een toeristische attractie. Met werkelijk indrukwekkende rotsformaties, maar je kon er vanaf de parkeerplaats met een rollator tussendoor lopen.

Bij die berg aan de overkant moesten we het bovenste pad hebben.

Maar nu, nu we het riviertje de Heddon naderden, begon het allemaal weer wat spannender te worden, was het weer echt het ongeplaveide kustpad waar we overheen liepen. We kwamen aan bij een bemoste brug en alles, de weg ernaartoe, het hele landschap langs dat kabbelende water, de bosjes, de bomen, het klopte, het was meer dan idyllisch. Arcadisch bijna. Als je verder stroomopwaarts ging, kwam je bij de Hunters Inn, waar Christine en Roland overnacht hadden, een landhuis van de buitencategorie, van de National Trust, zoiets als bij ons Natuurmonumenten.

Maar wij gingen de brug over en daarna ging het rustig schuin omhoog, weer richting de zee, de cove uit, brug en rivier achterlatend, om bovenaan weer op het klif te komen, of beter gezegd, weer zo'n pad langs de zijkant ervan. We moesten maar niet naar beneden kijken. 

Hier zijn we op dat bovenste pad.

We zagen schapen die helemaal niet bang waren, ze hadden nog een puntje gras gevonden hoog boven de zee en daar gingen ze nu lekker liggen, tegen het randje. Toen we ze voorbij waren kwam heel in de verte de Great Hangman in zicht. Als een slapende reus.

We doorsneden een veld met alleen maar varens, en als je omkeek waren ze nog mooier, die varens, met de zon erop. Ze hadden de kleur van de herfst. Bij de Great Hangman had je dat ook, maar dan wat hoger, een bult van varens. Het is het hoogste klif van Engeland, 1044 voet (of 318 meter). Vandaar natuurlijk ook dat hierbovenop een hele grote steenhoop is, waar iedereen een steen(tje) op legt. Er is ook nog een Little Hangman, maar dan ben je al bijna bij Combe Martin.