Nieuwe aanwinsten

...voor in de kerstboom. We wilden 'm wat minder zoet, wat minder engeltjes en kabouters en andere fantasiefiguren, wat meer Engels of course, zoals soldaatjes, dat zijn die notenkrakers die zo stram in de houding staan en streng kijken met de tanden op elkaar. Daarvan hingen er al enkele in, een houten uit Edinburgh, aangeschaft op de Royal Mile, in het gedeelte van die 1,6 kilometer dat Canongate heet, ik denk dat het Ye Olde Christmas Shoppe geweest is, dat is naast de Canongate Kirk, die kerk met een zwembadblauw interieur en gewijd aan Sint-Hubertus, waar Elizabeth II altijd de dienst bijwoonde als ze in Holyrood Palace logeerde. Iets verderop ben ik op de laatste dag van 2019 van Arthur's Seat gevallen waarbij ik mijn enkel brak. Die notenkraker dus. Misschien dat we toen dat winkeltje wel in geweest zijn, in de dagen ervoor, maar het kan ook op andere reis naar de Schotse hoofdstad geweest zijn, want kerstwinkels zijn er alle jaargetijden geopend, dus je kan er altijd terecht. 

Naast de houten hangt er ook nog een notenkraker die tevens als trekpop kan fungeren. Kán, want als je eraan trekt, trek je hem natuurlijk uit de boom. 

Nu is er een derde bij gekomen, je kan er maar genoeg hebben, van die soldaatjes, in het huidige tijdsgewricht, van glas, dus breekbaar, dat wel, en in de traditionele kleuren rood, wit en groen. En goud, met zwarte laarsjes. Nee, blauw zit daar niet bij, bij de kleuren van kerst. Wat wel een beetje jammer is, omdat blauw en groen het heel goed doen naast elkaar. 

Ook in de vensterbank staat nog een notenkraker op wacht, maar die telt niet mee voor de boom. Zijn kleuren zijn wit en goud en hij draagt een zwaard.

Blij zijn we met de viool, met echte snaren, maar zonder strijkstok, dus muziek zit er niet in, van glas, waar de lampjes zo'n beetje doorheen schijnen, en een vleugel, een hele vleugel in de boom, ook van glas, met bladmuziek erop en poten die op ijshoorntjes lijken. In het kader van de klassieke muziek.

Zo mogen we ons voor het nieuwe jaar alweer verheugen op een concert van het Koninklijk Concertgebouworkest onder leiding van Jaap van Zweden. Ja ja. In ongenade gevallen, dat weten we, net als Matthijs van Nieuwkerk, waar we ook graag kwamen toen De Wereld Draait Door nog draaide. Ik heb nog een boekje door hem laten signeren. Dat ik koester, zoals ik al mijn gesigneerde exemplaren koester, van Haasse tot Wolkers. Ach ja, aan alle grote geesten zit wel een steekje los. Van Van Nieuwkerk wisten we het niet, van Van Zweden weten we het wel. Maar mogen we dan helemaal niet meer naar zijn muziek luisteren?

IJshoorntjes?

Waar we ook driftig naar op zoek waren is dat autootje met een kerstboom op het dak, al bijna een droste-effect, zo'n boom in een boom, maar naast de echte kerstboom staat geen auto op z'n kant, met de boom aan het dak gebonden, dan had het een echt droste-effect geweest, wat natuurlijk wel machtig mooi is, zo'n rode Mini Cooper in je huiskamer, of is het een ander merk? Nu is het nog zoeken naar een Engelse telefooncel, of brievenbus, van glas, voor alle kerstkaarten die binnenkomen. Een echte mag natuurlijk ook, voor in de tuin. Daar kunnen die kaarten dan ook echt in.