'Ja, ik ben hartstikke gek op d'r.'
En zo slaat hij zijn armen om haar heen.
M'n ouders.
'Wacht, dan maak ik even een foto.'
Mooi hoe dat winterlicht door het raam valt.
Samen 173 jaar met één jaar verschil.
M'n ouders.
Dat ze er nog zijn.
Nu zou er een lange ode aan de zorg moeten volgen. De dames van de zorg. Allemaal dames, die iedere dag langskomen. Haar wassen, de pilletjes uit de baxter halen, hem in de gaten houden. De gordijnen dichtdoen en haar weer klaarmaken voor de nacht. Allemaal dames, kordate dames, voor wie niets te veel is, beslissers, zonder dralen, met een grote sleutelbos, van al die huizen, met al die lieve mensen die het zelf niet meer helemaal kunnen.*
M'n ouders.
Hij wil steeds een karetje leggen. Dan wijst hij op het karton met de puntenscores en zegt: 'Ja, we moeten zo weer een legje doen hoor.' Waarop zij op de stapel boeken wijst, net gebracht door de vrijwilliger van de bieb, en zegt: 'Ja, kijk, kom nou, kijk hier eens, ammaar maar kaarten...'
Acht, negen boeken voor een week of twee. Ze weten precies wat ze hebben wil, niet te makkelijk. Volgende week komt er weer een tas. Van de vrijwilliger van de bieb.
De vrijwilliger van de bieb, de dames van de zorg.
* Tegenwoordig ook heren, net zo kordaat.
Een beetje hemel op aarde. Blijf van ze genieten....ook van de mensen van de zorg. Brok in mijn keel stukje Leendert.
BeantwoordenVerwijderenPrachtige foto. Net een schilderij van Rembrandt, met dat licht. En de liefde spat ervan af.
BeantwoordenVerwijderenOok een ode aan Leendert en Petra die zulke fijne mantelzorgers zijn geworden.
BeantwoordenVerwijderen