Als het lente is, lees ik een krant op een terras en drink een latte uit een glas. Of om het even een boek met een cappuccino of een dubbele espresso. Maar dat kan ook als het zomer is. 's Winters ga je binnen zitten.
dinsdag 19 november 2013
Het filmzaaltje – Lagereschooltijd (2)
Boven in de school hadden we een filmzaaltje, waar eens in de zoveel jaar een zendeling kwam vertellen. Die had dan dia's. Het filmzaaltje was op de derde verdieping. Het was spannend, want het was een andere ruimte dan de klas. Aan weerszijden van het middenpad stonden achter elkaar houten banken, die kraakten en heel veel herrie maakten als je erin ging zitten. Dan bewoog de rugleuning helemaal. Net of ie naar achteren boog, maar dat kon natuurlijk niet, want de leuning was van heel stevig hout, net als de bank waarop je zat. Je kon er met z'n drieën in, in zo'n bank. De banken stonden aan elkaar vast op de vloer. Als het nog niet donker gemaakt was, keek je over het graf, door een groot raam. Je zag een grote vlakte met allemaal witte stenen. Als de zon scheen, schitterden ze in je ogen. Als je van de eerste verdieping kwam, uit de eerste of de tweede klas, zag je dat misschien wel voor het eerst. Klas voor klas ging je de trappen op. Je was dan zo hoog als je nog nooit geweest was, zo hoog dat het was alsof je eroverheen vloog, over het graf. Alsof je in een vliegtuig zat, hoog in het midden voor in de school, met de banken allemaal recht vooruit naar het raam toe gekeerd. De klaslokalen opzij, de klassen 5 aan je linkerhand, en de klassen 6 aan je rechterhand, waren dan de vleugels. Van elke klas waren er twee, het was een grote school... een groot vliegtuig.
Aan het plafond hing aan touwen die over katrolletjes liepen een groot zwart scherm dat scharnierde met het raam. Als het naar beneden ging, was het zwart aan de buitenkant en was het wit aan de binnenkant en konden de dia's met zwarte mensen en de hutjes waarin ze woonden en leeuwen en tijgers vertoond worden en begon de zendeling met zijn verhaal.
Ik ben er nog even opaf gegaan, dat filmzaaltje in m'n ouwe school. Het is nu een computerzaaltje. In mijn herinnering was het natuurlijk veel groter, want ik was nog maar klein, maar dat het zo smal en lang was, dat klopte nog wel. Toch een vliegtuig. Een vliegtuig om in naar Afrika te vliegen.
De ramen hadden ijzeren sponningen. Nu zijn ze van kunststof. Maar de bomen moeten toen veel kleiner zijn geweest, want van het graf, al die witte stenen, blikkerend in de zon, is niks meer te zien.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Wat kun jij lyrisch zijn over zo'n zaaltje. Ik herinner me slechts dat het benauwd was, niets van het graf, zendelingen of houten bankjes.
BeantwoordenVerwijderenJa, dat was altijd heel bijzonder in die tijd, als er beelden vertoond werden, volgens mij niet eens bewegend beelden, dus kun je nagaan, in de tijd dat je alleen nog Nederland 1 en 2 in zwart-wit had, en zoveel tv was er niet en keek je niet, want je had huiswerk! Dat was ik nog vergeten te vertellen, dat het inderdaad behoorlijk warm was daarboven met dat grote raam op het zuiden en onder het platte dak en ook omdat je er volgens mij met twee klassen tegelijk in ging.
VerwijderenEn ja, houten banken, die volgens mij ook opliepen naar achteren toe. Vandaar ook dat je zo ver kon kijken.
Verwijderen