Zennor – de zeemeermin – South West Coast Path (67)

Nog even terug naar Zennor, van een aantal berichten geleden: South West Coast Path (49).

Zennor is Cornish voor Senara, de naam van de plaatselijke heilige. De parochiekerk, St Senara's Church, uit 1150 is naar haar genoemd. De naam Senara op haar beurt komt van de legendarisch Bretonse prinses Asenora, die van Ierland naar Bretagne reisde in de tijd dat het Keltische christendom zich over Cornwall verspreidde.

Met de kerk is de legende van de Mermaid of Zennor verbonden. De legende vertelt het verhaal van een mysterieuze vrouw die af en toe de kerk bezoekt. Ze valt op door haar mooie stem. Ze raakt verliefd op een jongeman, Matthew Trewhella, die bekendstaat als de beste zanger van de parochie. Op een dag volgt hij haar naar huis en daarna wordt geen van beiden meer gezien. De dorpelingen vragen zich af wat er met de twee gebeurd is, totdat op een zondag een schip op ongeveer een mijl van Pendour Cove voor anker gaat. Kort daarna verschijnt er een zeemeermin die de kapitein vraagt het anker op te halen omdat een van de vloeien (driehoekige zijbladen) op de deur van haar huis rust en ze haar kinderen niet meer kan bereiken. De matrozen halen het anker op en vertrekken gauw, in de overtuiging dat de zeemeermin een slecht voorteken is. Als de dorpelingen hiervan horen, komen ze tot de conclusie dat de zeemeermin dezelfde dame is die hun kerk al zo lang bezoekt en dat ze Matthew Trewhella heeft verleid om bij haar te komen wonen.

Dit is een van de vele versies die er van dit volksverhaal circuleren, bijeengeraapt van Wikipedia. Op de vroegere website van de St Senara's Church was ooit misschien nog wel de mooiste versie te vinden, mooi vooral ook door de gebruikte belettering die aan de middeleeuwen doet denken.

De versie van het verhaal van de website van St Senara's Church.
Klik op het plaatje voor een vergroting.

In de kerk staat ook een bank waarin in het zijpaneel een zeemeermin is uitgesneden. Ze houdt een spiegel in haar hand. De uitsnede is meer dan 500 jaar oud. Sommigen denken dat de legende van na de uitsnede dateert, maar het kan ook heel goed dat ze van voor die tijd is en dat ze diende om het verhaal te onthouden als waarschuwing tegen de verleiding van schoonheid. Het beeldhouwwerk heeft de legende waarschijnlijk versterkt en bijgedragen aan de populariteit ervan.

Van de folkloreverteller William Bottrell (1816-1881) bestaat een langere versie van het verhaal. Hij tekende het op toen hij in 1873 Zennor bezocht. Ik kwam het tegen in Treasures of Cornwall, een bundel verhalen en gedichten van schrijvers die allemaal iets met Cornwall hebben.