Westward Ho! – South West Coast Path (65)

De wegwijzers zijn hier in het voetpad verwerkt.

Het is een beetje een vreemde plaatsnaam, genoemd naar een boek van Charles Kingsley (1819-1875). Westward Ho! Te vertalen als: 'Naar het westen!' Het boek verscheen in 1855, de plaats werd tien jaar later gesticht, in 1865. Het is de enige plaats met een uitroepteken in de naam. Maar met het boek, de inhoud ervan, heeft ze niets te maken.

Wel met de plek. Die ligt nogal naar het westen. Nog niet zo ver als Hartland Point, maar wel ver weg ten opzichte van alles wat zich ten oosten ervan bevindt. Zoals het plaatsje Appledore waar je doorheen komt.

Na Appledore ga je, via een omweg over het strand, een open vlakte in, van golfterreinen die zich uitstrekken over het Northam Burrows Country Park, en duinen die reiken tot Greysands Beach. Heel weids allemaal. Er grazen schapen en daartussen wordt dan een balletje geslagen. Wij vonden er weer een voor onze verzameling!

De golfterreinen met Appledore in de verte.

Vanuit de duinen en golfterreinen loop je vervolgens zo Westward Ho! binnen. Je merkt gelijk dat het niet heel oud is hier, een nog jonge nederzetting, zoals IJmuiden dat is voor Nederland, al zijn de huizen hier wel in wat vrolijker kleuren geschilderd, tussen verder vooral weer lelijke nieuwbouw. Alles wat een moderne badplaats is en waar je liever niet wil wezen. Maar we moeten er wel langs.

En... hebben er na lang zoeken, heel lekker gegeten. Dat moet gezegd. Bij County Cousins. Iets wat we nog nooit gezien hadden, of moet je zeggen: meegemaakt hadden? Nee, geproefd natuurlijk. Een zogenaamde carvery. Dat is een buffet van aardappelen, groenten, vlees of vegetarisch, en een toetje toe.

Dat laatste was nog een heel ritueel voordat het op tafel stond. Om ons te kunnen laten kiezen, werden alle taarten, bavarois en plumpuddingen uit een vitrine op een karretje gehesen. Dat werd naar onze tafel gereden, en nadat we iets uitgekozen hadden, werden al die taarten, bavarois en plumpuddingen weer teruggereden en in de vitrine gezet. Zo ging dat iedere keer opnieuw, voor iedere tafel met gasten die aan hun toetje toe waren. In het midden van de zaak stond de baas, die het allemaal in de gaten hield en dirigeerde, heel erg jaren vijftig. Je krijgt het er allemaal gratis en voor niks bij in Engeland, dit theater, of je nou een pub binnenstapt uit de dertiende eeuw of zo'n carvery uit het midden van de vorige eeuw. Een beetje nog de sfeer van het oude hotel Savoy in Katwijk, of hotel Riche, of de Orion voor mijn part. Hoewel County Cousins toch pas sinds 1986 bestaat, lezen we op hun website. Alles wat goed is, blijft hier natuurlijk wat langer bestaan. Je zou er zo weer gaan eten.

*In zijn boek Westward Ho! beschrijft Kingsley Appledore als een 'little white fishing village', maar daar is weinig van over.