Het strand van Beer – South West Coast Path (28)

De belangrijkste straat die door het dorp loopt is Fore Street. Als je die volgt, kom je bij het strand, bij de enige strandafgang die er is. Het is een strand met kiezels. De strandafgang ligt in het midden. Met aan weerszijden de krijtrotsen, als hoge, witte muren in een halve boog. Daarbinnen ligt het strand, waar alles gebeurt. Je kan er niet af zonder de strandopgang te gebruiken. Zo heet de strandafgang andersom. Ook met eb kun je niet om de krijtrotsen heen. Door de straat loopt een riviertje, dat langs de strandafgang naar zee stroomt.

Recht voor de strandafgang, aan de vloedlijn, liggen de vissersboten. Als oudste en voornaamste bedrijfstak, op de meest prominente plek van het strand. Er zijn er nog een paar over, van wat er, naar ik aanneem, in de tijden hiervoor veel meer moeten zijn geweest. Ik tel er nog zo'n vijf, zes, zeven. Ze hebben mooie namen. Op een van de boten kun je mee om op makrelen te vissen. Toch al een vorm van toerisme, want de visser is hier stuurman geworden. Maar misschien dat-ie ook nog wel een hengeltje uitwerpt.

De boten liggen aan stalen kabels die naar de lieren leiden die staan opgesteld bij de strandopgang. Zo worden ze na de visvangst aan land getrokken. Tussen de lieren en de boten liggen korven en boeien. De boeien zien eruit als grote dobbers. Met de korven worden krabben gevangen. Het hele midden van het strand is in gebruik bij de visserij.

Op het kleine strand heeft alles zijn plek, misschien kun je zelfs zeggen: zijn historische plek. Want eerst was er de visserij en toen het toerisme. Dat moet vanzelf zo gegroeid zijn.

Aan weerszijden van de boten heb je de strandstoelen, de deckchairs. Aan de linkerkant met kappen tegen de zon. Je kan ze naar voren klappen als je erin gaat zitten. Tot twee uur kosten ze £2 en daarna nog eens £2. Een halve pond voor de kap, want de strandstoelen aan de rechterkant missen zo'n kap en kosten voor een halve dag £1,50. Ze staan er keurig opgesteld, maar niemand die erin gaat zitten. 's Avonds, als je niet meer hoeft te betalen, zitten er nog wel een paar mensen, te luisteren naar het omslaan van de golven. Dat klinkt heel prettig, op het schuine talud van de kiezels, een loom geluid, dat zich niet-ritmisch blijft herhalen. Aan de linkerkant is het wat ordelozer. Er zitten ook meer mensen, die de stoelen bij elkaar getrokken hebben. Het is niet voor de kappen dat ze daar zijn gaan zitten, want die hangen achteloos achterover. Ik denk dat het de zon is, die hier aan de oostkant van het strand wat langer schijnt, vanuit het westen over de krijtrotsen. Je zou denken dat er in de ochtend meer mensen op het westelijke gedeelte van het strand zitten, als de zon vanuit het oosten schijnt, maar dat is niet zo. Er wordt niet veel verdiend aan die stoelen.

Anders is het met de twee strandtenten waar drankjes en broodjes verkocht worden, tegen de onderkant van de krijtrotsen. Bij de westelijke tent, waar de strandstoelen het goedkoopst zijn, maar niemand zit, kost een sandwich met krab £13,50, bij de oostelijke, bij die met de kappen, die goed bezet zijn, kost zo'n zelfde sandwich £10. Een groot verschil.

Aan beide kanten heb je ook nog, tegen de rotsen aan, de beach huts, die typisch Engelse strandhuisjes, in alle kleuren van de regenboog. Je kan zo'n huisje huren maar in Beer duurt het zes tot tien jaar voordat er eentje beschikbaar komt.

Een vol strand, zou je zeggen, maar zo oogt het helemaal niet. Als je het van bovenaf bekijkt is het een overzichtelijk en symmetrisch geheel. Daar zijn vast afspraken over gemaakt. En met al die spullen die er liggen blijft er is nog ruimte genoeg om over het strand te banjeren, op zoek naar mooie kiezels.